Rozdział 2

         Witajcie drodzy czytelnicy :) Bardzo Was przepraszam, za ten poślizg. Od tej pory postaram się być sumienna. Rozdział jest pisany głównie z perspektywy Idelle, bo to ona jest tą główną bohaterką. Mam nadzieję, że nie będzie Wam to przeszkadzać.

Ogromnie się cieszę, bo mam już dwie czytelniczki =) Teraz przynajmniej wiem, że ktoś czyta te moje wypociny :D

Bez dalszych wstępów, zapraszam na rozdział drugi ;))

          - No dobra, coś jeszcze?- rzuciłam w stronę Bruce’a. Właśnie siedzieliśmy w laboratorium i próbowaliśmy zidentyfikować miejsce aktualnego pobytu Lokiego.

- To tyle.- westchnął. Przewróciłam oczami.

- Przecież to czysta hipoteza! Podejrzewamy, że jest w, lub w pobliżu Nowego Jorku, bo był tu ostatnim razem. Tego nawet nie można nazwać hipotezą!

- Zgadzam się z tobą, ale aktualnie niewiele możemy zrobić…- zaczął się tłumaczyć.

- Daj mi to- weszłam mu w zdanie i sięgnęłam po ten jego przezroczysty tablet. Zerknęłam na ekran i ciężko westchnęłam. Czasem ten mój braciszek mnie zadziwia, i to w tym negatywnym sensie. No, ale przecież on jest fizykiem. Co ma fizyk wspólnego z położeniem geograficznym jednego z mitologicznych postaci? Cóż…jak się okazuje, chyba wiele. Przynajmniej tak sądzi Fury.

- Niby coś tu jest, ale tak naprawdę nic tu nie ma.- Banner parsknął śmiechem.

- Nie śmiej się, to poważna sprawa!- Bruce podniósł ręce w obronnym geście, wciąż z uśmiechem na ustach. Mimowolnie odwzajemniłam ten gest.

          Po chwili westchnęłam z rozrzewnieniem. Jak Nick to sobie wyobraża?! Że namierzymy Lokiego tylko na podstawie przypuszczeń?! Nie jesteśmy przecież jakimiś pieprzonymi czarodziejami!

          Przygryzłam wargę. Ten Fury zdecydowanie mi nie odpowiadał.

          I w tej oto chwili szklane drzwi laboratorium otworzyły się z cichym sykiem. Mieliście czasami wrażenie, że los robi wam na złość? Że chce was jeszcze bardziej dobić?  Ja miałam tak w tej chwili, kiedy próg laboratorium przekroczył Anthony Stark. Mimowolnie wzniosłam oczy do nieba, prosząc w duchu o cierpliwość.

          Od samego początku nie przypadł mi do gustu. Nie, żebym narzekała, ale już od pierwszej chwili wiedziałam, że współpraca z nim będzie niezwykle wręcz ciężka. Bo on zawsze tak czy siak działał na własną rękę.

          Wychodzę z założenia, że w każdej plotce kryje się choćby ziarno prawdy. Plotek i ploteczek na jego temat jest całe mnóstwo. I większość z nich jest naprawdę niemiła, choć to i tak bardzo łagodne określenie.

          Ja miałam na jego temat wyrobioną własną opinię. Wystarczyło jedno jego spojrzenie, jakim mnie obrzucił. Jedno, pełne pożądania spojrzenie, którym obrzucił mnie już na wejściu. I ten jego durnowaty uśmieszek. Czy on myśli, że ja nie wiem o Pepper? Nawet gdybym nie wiedziała, w życiu bym się z nim nigdzie nie umówiła. Nawet w służbowej sprawie.

Doskonale znam takich jak on, także w czasie naszej rozmowy pierwsze, co chciałam zrobić, to jebnąć go porządnie w twarz. Ale darowałam sobie. I bez tego jestem uważana za wariatkę.

          - No i jak wam idzie szukanie naszego bożka?- prawie zaświergolił radośnie. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, że aż tak bardzo mnie irytuje.

- A jak myślisz?- mruknął Bruce.

- Nie przejmujcie się, u wszystkich to samo.- żachnął się.

Wzruszyłam ramionami. Oczywiście, że u wszystkich to samo. Niby jak Fury wyobraża sobie nasze odnalezienie Lokiego? Że popatrzymy na mapkę w komputerze i od razu będziemy wiedzieli, gdzie on jest? A może znów obciąży wszystkim Bruce’a?

To ja już wolę iść do wróżki.

- To raczej nie jest pocieszająca myśl- stwierdziłam.

- Nie wątpię- odparł Tony- Mogę?- wyciągnął rękę w moją stronę. Ze świstem wypuściłam powietrze z ust i podałam mu tablet. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że nawet jeśli powiem nie on i tak go sobie weźmie. 

- No, faktycznie nic- skwitował.

Zastanowiłam się przez chwilę. Przyłożyłam końcówki palców do skroni. I co teraz? Będziemy tu tak siedzieć i czekać na zbawienie? Zmarszczyłam brwi.

- Co masz na myśli mówiąc, że u wszystkich tak samo?- zwróciłam się w stronę Starka.

- To oczywiste. Wszędzie tylko przypuszczenia. Tylko Thor  próbuje nawiązać kontakt z jakimś tam strażnikiem- wzruszył lekceważąco ramionami.

Uśmiechnęłam się gorzko.

- Ciebie to w ogóle nie rusza, prawda?- rzuciłam jemu spojrzenie pełne pogardy. Kątem oka spostrzegłam, że Bruce porusza się niespokojnie.

- A co mam niby robić? Latać w kółko tak jak wszyscy i udawać, że pracuję?- prychnął- Jeśli Loki się nie zmienił, a szczerze wątpię, by było inaczej, to prędzej czy później sam się ujawni.

- Aha, czyli według Ciebie mamy tu czekać na jakąś masakrę, tak?- teraz już nie byłam poirytowana, ani nawet rozjuszona. Ja byłam wściekła. Poczułam przyjemne mrowienie na skórze głowy i rąk. Po plecach przeszedł mi miły dreszcz.

Zacisnęłam pięści. Nie, nie mogę. Muszę. Się. Uspokoić.- powtarzałam sobie w myślach jak mantrę.

- O jakiej masakrze pleciesz?- wydawał się szczerze zdumiony. Czy on naprawdę jest takim debilem?

- A co ty sobie myślałeś?!- podniosłam się gwałtownie- Że Loki wespnie się na sam szczyt Empire State Building  i nam pomacha?! NIE! Jeśli już, to urządzi nam taką masakrę, że nawet my będziemy później potrzebować pomocy psychologa!- rozluźniłam się nieco. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że stoję tuż przy Starku z zaciśniętymi, gotowymi do ataku pięściami.

- Już?- Tony spytał retorycznie- Masz w tym trochę racji- skrzyżowałam ręce i uniosłam brew- No dobra, sporo racji. Ale co w takim razie zamierzasz zrobić?

- Porozmawiać z Thorem.- wycedziłam. Teraz to nawet Bruce był zdziwiony.

- Przecież on też nic nie wie.- rzucił.

- Akurat nie o to mi chodziło, Bruce- odpowiedziałam.

- No to o co?- Stark skrzyżował ręce. Cofnęłam się o dwa kroki tak, by być widoczną dla nich obu.

- Dlaczego każdy z góry zakłada, że Loki znajduje się na Ziemi?- zaczęłam z lekkim uśmieszkiem. Zawsze tak robiłam, kiedy przedstawiałam argumenty, udowadniające moją rację albo siejące ciekawość i niepewność.

- Przecież nie jest w Asgardzie, uciekł stamtąd.- wtrącił nie kto inny, jak Tony. Wywróciłam oczami.

- Jakby ci to delikatnie wyjaśnić…nie jestem debilką! Doskonale o tym wiem! Ale Asgard nie jest jedyną planetą we wszechświecie. I nie mam tu na myśli tego najbliżej otaczającego nas kosmosu- szybko dodałam, widząc, że Stark chce już coś powiedzieć.

- W, powiedzmy, ich wszechświecie jest ponoć jeszcze parę innych planet, dziewięć* bodajże.- kontynuowałam- Z jednej z nich pochodzi Loki. I nie, nie mam tu na myśli Asgardu- podkreśliłam dobitnie, aby Tony przestał mi przeszkadzać- On pochodzi z Jotunheim. Szczerze mówiąc, to wątpię, żeby teraz tam był.- zmarszczyłam brwi- W sumie to nawet nie miałby po co tam być. No ale zastanówcie się: nie sądzicie chyba, że tamte potwory i inne stwory, które na nas zesłał, pochodziły z Asgardu?- uśmiechnęłam się- Z Jotunheim również nie, bo to kraina Lodowych Olbrzymów. Zajrzelibyście czasem do jakiś mitologii, szczególnie nordyckich.- dodałam, widząc ich miny- Oni wiedzą sporo o nas. Thor, ponieważ obrał sobie za cel chronić Ziemię i w ogóle był ciekawy. Loki dla swoich niecnych planów. Nauczmy się robić to samo! Jak chcemy pokonać Loki’ego, nie wiedząc o nim nic? To za mało.- uprzedziłam pytanie Starka.- Ok, to gdzie jest Thor?- spytałam.

- Tutaj- odezwał się głos za mną.

          Drzwi z cichym sykiem zatrzasnęły się. W pomieszczeniu zostali już tylko dwaj mężczyźni. Jeden z nich zdjął okulary i zaczął masować skronie. Drugi oparł się o blat stołu.

- Ona tak zawsze?- spytał. Doktor przecząco pokiwał głową.

-  To w takim razie co jej jest? Jakieś PMS czy coś?- rzucił, niby żartem, ale widząc minę Bannera przestał się uśmiechać.

-  Nie sądzę, Stark.- odpowiedział Bruce.

Nastała cisza, w czasie której każdy z dwóch Avengersów bił się z myślami.

          Doktora Bannera męczyły wątpliwości zmieszane z niepokojem i obawami. „Dzisiaj ledwo się powstrzymała”- myślał- „Widziałem to. Jest jej chyba jeszcze gorzej, niż mi. Gdyby tylko nie chciała tego ukrywać… Rozumiem ją, ale to bez sensu. Prędzej czy później każdy się dowie, a do tego czasu będzie się tylko męczyć… Oj, Ida, Ida…co się z tobą dzieje?”.

          Z twarzy Tony’ego Starka nie dało się wiele wyczytać, ale jego myśli również krążyły wokół tej dziewczyny. Jemu też nie uszło uwadze jej niecodzienne zachowanie. „Co ukrywa?”- zastanawiał się- „ Czego nie chce ukazać? Jeśli nie podoba jej się tu, po co w ogóle jest w naszej grupie? Z tego, co wiem, nikt jej noża do gardła nie przykładał…Więc o co chodzi? I czego Fury ją zatrudnił?”- i wtedy właśnie w głowie Iron Man’a narodziło się jedno, podstawowe pytanie…

          - Jaką ona ma moc?- spytał cicho.

- Słucham?- doktor Banner zamrugał, jakby nie do końca docierało do niego pytanie Starka.

Anthony powoli podchodził do niego.

- Co ona ma takiego w sobie, że Fury ją do nas przyjął? Przecież nie może być zwykłym człowiekiem! Więc pytam się: jaki jest Wasz sekret?- stanął naprzeciwko Bruce’a.

- Posłuchaj…- doktor już zaczął się wykręcać.

- Mów.- stanowczym głosem rozkazał Tony. Banner uniósł głowę.

- Dowiesz się w swoim czasie. I nie ode mnie bynajmniej- Bruce wyminął go i opuścił laboratorium. Stark z westchnieniem usiadł na najbliższe krzesło.

„Świetnie”- myślał- „Teraz pewnie nie będę mógł nawet spać!”- uśmiechnął się sam do siebie. Nie miał zamiaru czekać. Musiał dowiedzieć się jak najszybciej.

***

* łącznie z Asgardem.